No chao debuxamos unha plataforma com oito categorias ou casetas. O xogador debe atirar unha tella que debe cair na primeira división marcada. Depois debe saltar nun pé até esa primeira división e sempre con un só pé, recoller a tella e saltar de regreso até o lugar de partida. Superada a primeira caseta, volvemos lanzar a tella para a segunda e novamente se vai por el, saltando nun pé e regresando ao ponto inicial. Asi sucesivamente, até chegarmos à última caseta. Debe terse cuidado de que a tella non caia nas liñas que marcan a separación das categorias e tamén está prohibido pisalas porque isso significaria retroceder un nível no xogo.
O Luche Tradicional
A pesar de ter sofrido alunhas modificación, o "luche clásico" é aquel que ten tres casetas numeradas do 1 ao 3 e outro coa letra D de descanso. Inclue tamén os triánguls chamados "os sinos", o "inferno" e o "ceu". Esta representación deseñada antigamente con carbon e hoxe con xiz, é a que fai alusión à espiritualidade que o freire que a inventou queria entragar ao xogo. Xa que as suas divisións simbolizan as distintas etapas da vida do home: as tres primeiras están referidas à infancia, à xuventude e à madurez conseguida polo home. O descanso representa a chegada do home à vellice e finalmente, os sinos fan referenia à morte e à salvación do home. Existen outras versons do xogo:
A Chilena:
Componse de trazos de liñas rectas no chao que incluen duas casetas de descanso e un de coroa.
A Alemana:
Os seus trazos son rectos e tamén curvos, polo que aumenta o grau de dificuldade, ainda que apresenta mais descansos.
A do Caracol:
É a mais complexa, xa que as suas casetas están organizadas em forma espiral, son curvos e non teñen nengún descanso.
